Dermatitis periorbicularis – przegląd piśmiennictwa i doświadczenia własne w leczeniu izoniazydem
nr 6 (23)/listopad-grudzień 2002
Dermatitis periorbicularis – przegląd piśmiennictwa i doświadczenia własne w leczeniu izoniazydem
Dermatitis periorbicularis powszechnie uważane jest za
odmianę zapalenia okołoustnego o umiejscowieniu okołooczodołowym.
Zmiany w postaci drobnych grudek i/lub mikrokrost umiejscawiają się
wyłącznie wokół oczu albo też w innej części twarzy. Badanie
histopatologiczne wykazuje nacieki limfocytarne wokół naczyń i
przydatków skóry lub obraz tkanki ziarninopodobnej. W
etiopatogenezie schorzenia kluczową rolę odgrywają miejscowo stosowane
preparaty kortykosteroidowe. Dermatitis periorbicularis należy
różnicować przede wszystkim ze zmianami o charakterze alergii
kontaktowej. W leczeniu, oprócz odstawienia miejscowych
kortykosteroidów, lekiem z wyboru jest doustna tetracyklina.
Przedstawiono dwa własne przypadki Dermatitis periorbicularis z
histologicznym sarkoidalnopodobnym obrazem, w których
zastosowany u pacjentów izoniazyd spowodował ustąpienie zmian
skórnych po około 2 miesiącach terapii.
Dermatitis periorbicularis – references review and own experience in izoniazide treatment
Periorbital dermatitis is regarded as variant of perioral dermatitis
with periorbital localization. Small papules and/or mikropustules are
found exclusively in periocular location or similar lesions may
additionally appear on different areas of the face skin. Histopathology
reveals limphocytic infiltration around blood vessels and skin
appendages or granulomatous tissue. Prolonged usage of topical
corticosteroids plays an important role in the pathogenesis of
periorbital dermatitis. The disease should be mainly differentiated
from allergic contact dermatitis. Topical corticosteroids must be
immediately discontinued. Oral tetracycline is a drug of choice. Two
own patients with periorbital dermatitis showing granulomatous
histology are described. Two months of izoniazide therapy resulted in
almost complete cure.
